Ray DeMarini was uniek. Op 40-jarige leeftijd veranderde het spelen in het softbalteam van zijn bedrijf al snel in een ware obsessie voor de sport. Om een competitieve toernooisoftballspeler te worden met een lengte van 1.80 m en een gewicht van 1.80 m, wist Ray dat hij slimmer moest trainen om zich staande te houden tussen andere grote spelers. Zijn wetenschappelijke benadering van training, een slagsnelheid van 96 mph en een bombastische houding bezorgden hem al snel de reputatie van een woeste concurrent onder de grootste jongens in zijn competitie.
Eenmaal in het profcircuit, duurde het niet lang voordat Ray werd ontdekt door ESPN producer en regisseur Erich Lyttle. Onder de indruk van zijn kennis en techniek huurde Lyttle Ray in om een serie instructievideo's over softbal te presenteren onder de naam "Ray DeMarini's Reflex Hitting System" - nog steeds de meest succesvolle homevideo in de geschiedenis van ESPN.
Gebruikmakend van zijn naamsbekendheid en de inkomsten uit de video's, richtte Ray zijn aandacht op het maken van een wereldschokkende, hoogwaardige knuppel. Hij had het lef, maar hij had een ingenieur nodig - of zoals Ray het uitdrukte - "een raketgeleerde die een imperium kon opbouwen met zakgeld."
Ray's vriend Mike Eggiman, een Freightliner ingenieur, was bedreven in het maken van iets uit het niets. Hij leek de perfecte persoon om Ray te helpen zijn imperium op te bouwen met een klein budget. Al snel begon DeMarini Sports te werken vanuit een schuur met een zandvloer. "Er was geen warmte," herinnerde Ray zich, "maar af en toe voelden we de hete adem van een koe die achter ons stond."
De twee hadden veel succes met hun tag-team operatie, en naarmate het bedrijf groeide bleef hun samenwerkingsdynamiek hetzelfde. Met Ray aan het roer en Mike als hoofdingenieur leverde DeMarini Sports een reeks primeurs: de eerste high-performance jeugdknuppel, de eerste multi-wall knuppel en de eerste high-performance knuppel voor massale spelers.
Terwijl de directieleden van de concurrentie in mooie hoekkantoren zaten, verdeelde Ray zijn tijd tussen een kantoor zonder ramen naast een slagkooi en op het veld, waar hij tot 6 uur per dag ballen sloeg.
Ray was de personificatie van waanzinnige toewijding. Zelfs na de diagnose van een zeldzame vorm van kanker in 1998, bleef Ray werken. Toen de kanker uiteindelijk zijn oog opeiste, was hij nog steeds op het veld aan het slaan met een ooglapje op.
Ray's intensiteit en gedrevenheid vormen nog steeds de kern van het bedrijf. Van een schuurtje met vuile vloer tot het huidige industriële complex van 80.000 m2 blijft DeMarini mijlpalen afvinken in een tempo waar Ray trots op zou zijn.
Less
